Door: Dessie
Zo. Ik ben uit de kast! Uit de spirituele kast wel te verstaan. En sinds ik op Facebook bekend heb gemaakt dat ik een spirituele speeltuin ga oprichten, is er geen weg meer terug.
Uit de kast komen is sociologisch gezien een interessant proces, ook of misschien wel juist als het om je spirituele geaardheid gaat. Zodra ik mensen vertel dat ik minder ga werken bij mijn huidige baan en nu bezig ben met een spirituele speeltuin, waar ook eens geen verdienmodel aanhangt, komen de meest bijzondere reacties. Deze zijn grofweg in te delen in drie categorieën.
Zo. Ik ben uit de kast! Uit de spirituele kast wel te verstaan. En sinds ik op Facebook bekend heb gemaakt dat ik een spirituele speeltuin ga oprichten, is er geen weg meer terug.
Uit de kast komen is sociologisch gezien een interessant proces, ook of misschien wel juist als het om je spirituele geaardheid gaat. Zodra ik mensen vertel dat ik minder ga werken bij mijn huidige baan en nu bezig ben met een spirituele speeltuin, waar ook eens geen verdienmodel aanhangt, komen de meest bijzondere reacties. Deze zijn grofweg in te delen in drie categorieën.
De eerste categorie reacties komen van mensen die mij aankijken alsof ik het niet meer op een rijtje heb. Bij het horen van de woorden spiritueel en speeltuin zie ik dat ze veel moeite moeten doen om hun gezichtsplooien strak te houden en hun kaken op elkaar klemmen om niet heel hard in lachen uit te barsten. Dat ik een cursus meditatie had gevolgd was tot daar aan toe, maar handlezen en tarot consulten in een spirituele speeltuin gaat ze echt te ver. Dat is natuurlijk hun goed recht. Even goede vrienden, maar zoals je vast begrijpt, komt het in dergelijke gevallen vaak niet tot een uitgebreid gesprek over mijn nieuwe toekomstige carrière. We kunnen het beter over andere zaken hebben.
De tweede groep reageert doorgaans heel leuk. Vol nieuwsgierigheid vragen ze mij wat een spirituele speeltuin precies is en hoe ik op dat idee ben gekomen. Ondanks dat ze mij heel duidelijk willen laten weten dat zij niets met spiritualiteit hebben of er eigenlijk niet zo veel mee kunnen, vinden ze het wel heel cool dat ik hier mee bezig ben. Ze sturen de link van de website graag door naar vrienden en bekenden die er wel iets mee hebben.
De laatste categorie reacties heeft mij het meest verbaasd. Ik kreeg verschillende lieve bemoedigende reacties, zoals wat leuk dat je dit gaat doen en wat stoer dat je er zo voor uit durft te komen dat je hier mee bezig bent. Dat vond ik een mooi compliment, maar ergens ook een beetje verwarrend. Blijkbaar zijn er heel veel mensen die spiritueel geïnteresseerd zijn of met spiritualiteit bezig zijn, maar dit niet willen delen met de buitenwereld.
Ik vraag me af of deze laatste groep dat doet uit angst om niet meer serieus te worden genomen. Of uit angst om zweverig gevonden te worden? Ik had mij niet gerealiseerd dat er nog zo'n taboe heerst rondom spiritualiteit. Prima dat je het bent, maar je kunt er maar beter niet over praten. Is spiritualiteit een nieuwe identiteit die we ons alleen mogen aanmeten als we ons onder lotgenoten bevinden?
De afgelopen periode ben ik verschillende mensen tegengekomen die net als ik ‘verstopt’ zaten in die spirituele kast, alleen wisten we het niet van elkaar. Die herkenning vond ik heel bijzonder. Maar hierdoor werd ik mij er ineens ook heel erg van bewust dat ik nu misschien wel een stempel op mijn hoofd heb waar ik niet zomaar vanaf kom. Dit terwijl ik nog steeds dezelfde persoon ben. Nog steeds dezelfde Dessie die graag de wereld wil verbeteren, nog steeds graag op vrijdagavond een biertje drinkt in de kroeg en nog steeds niet van plan is om vegetariër of veganist te worden. Ik heb het roer niet radicaal omgegooid. Het enige verschil is dat de ‘nieuwe’ Dessie ineens heel veel nieuwe leuke dingen aan het ontdekken is, zoals de eeuwenoude Maya wijsheid. En naast haar verstand, veel beter naar haar gevoel en intuïtie probeert te luisteren. Dit heeft mij op z’n minst een leuker, creatiever en inspirerender leven gebracht. Dat stempeltje neem ik dan maar op de koop toe. Als jij er ook nieuwsgierig naar bent, zet het kastdeurtje gewoon op een klein kiertje. Dan kun je er altijd stiekem weer in!
Foto: Wilma Franssen
De tweede groep reageert doorgaans heel leuk. Vol nieuwsgierigheid vragen ze mij wat een spirituele speeltuin precies is en hoe ik op dat idee ben gekomen. Ondanks dat ze mij heel duidelijk willen laten weten dat zij niets met spiritualiteit hebben of er eigenlijk niet zo veel mee kunnen, vinden ze het wel heel cool dat ik hier mee bezig ben. Ze sturen de link van de website graag door naar vrienden en bekenden die er wel iets mee hebben.
De laatste categorie reacties heeft mij het meest verbaasd. Ik kreeg verschillende lieve bemoedigende reacties, zoals wat leuk dat je dit gaat doen en wat stoer dat je er zo voor uit durft te komen dat je hier mee bezig bent. Dat vond ik een mooi compliment, maar ergens ook een beetje verwarrend. Blijkbaar zijn er heel veel mensen die spiritueel geïnteresseerd zijn of met spiritualiteit bezig zijn, maar dit niet willen delen met de buitenwereld.
Ik vraag me af of deze laatste groep dat doet uit angst om niet meer serieus te worden genomen. Of uit angst om zweverig gevonden te worden? Ik had mij niet gerealiseerd dat er nog zo'n taboe heerst rondom spiritualiteit. Prima dat je het bent, maar je kunt er maar beter niet over praten. Is spiritualiteit een nieuwe identiteit die we ons alleen mogen aanmeten als we ons onder lotgenoten bevinden?
De afgelopen periode ben ik verschillende mensen tegengekomen die net als ik ‘verstopt’ zaten in die spirituele kast, alleen wisten we het niet van elkaar. Die herkenning vond ik heel bijzonder. Maar hierdoor werd ik mij er ineens ook heel erg van bewust dat ik nu misschien wel een stempel op mijn hoofd heb waar ik niet zomaar vanaf kom. Dit terwijl ik nog steeds dezelfde persoon ben. Nog steeds dezelfde Dessie die graag de wereld wil verbeteren, nog steeds graag op vrijdagavond een biertje drinkt in de kroeg en nog steeds niet van plan is om vegetariër of veganist te worden. Ik heb het roer niet radicaal omgegooid. Het enige verschil is dat de ‘nieuwe’ Dessie ineens heel veel nieuwe leuke dingen aan het ontdekken is, zoals de eeuwenoude Maya wijsheid. En naast haar verstand, veel beter naar haar gevoel en intuïtie probeert te luisteren. Dit heeft mij op z’n minst een leuker, creatiever en inspirerender leven gebracht. Dat stempeltje neem ik dan maar op de koop toe. Als jij er ook nieuwsgierig naar bent, zet het kastdeurtje gewoon op een klein kiertje. Dan kun je er altijd stiekem weer in!
Foto: Wilma Franssen