Door: Isabella
Ik deed mee aan een Naturequest. Of eigenlijk ging ik die ervaren. Als oefening vooraf, want ik ging voor veertig uur alleen in de natuur zitten, werd voorgesteld dat ik een vraag zou stellen aan iets in de natuur. Ik ging serieus oefenen, maar moest heel hard lachen om mijn verhaal dat ik ophing aan een varen. Vervolgens ging ik op de plek van de varen zitten en mezelf van advies voorzien. Ik was twee minuten stil, het had een antwoord van ongeveer vijf minuten moeten zijn. Ik stond op en liep weg, er kwam niks. Tot ik nog geen meter verderop was en de varen riep: "je bent ook altijd zo ongeduldig". Daarmee had de plant de kern te pakken.
Ik deed mee aan een Naturequest. Of eigenlijk ging ik die ervaren. Als oefening vooraf, want ik ging voor veertig uur alleen in de natuur zitten, werd voorgesteld dat ik een vraag zou stellen aan iets in de natuur. Ik ging serieus oefenen, maar moest heel hard lachen om mijn verhaal dat ik ophing aan een varen. Vervolgens ging ik op de plek van de varen zitten en mezelf van advies voorzien. Ik was twee minuten stil, het had een antwoord van ongeveer vijf minuten moeten zijn. Ik stond op en liep weg, er kwam niks. Tot ik nog geen meter verderop was en de varen riep: "je bent ook altijd zo ongeduldig". Daarmee had de plant de kern te pakken.
Deze oefening ging volgens mij niet over de plant die mij van antwoorden ging voorzien, of het leren vertrouwen op de natuur. Voor mij was het een oefening die mij hielp om mijn eigen intuïtie te laten spreken. Precies ook wat ik in de spirituele speeltuin ervaar, iedere keer maak ik weer kennis met een nieuw soort instrument. Soms is het alleen een interessante kennismaking (ik heb nooit meer met een plant gepraat), maar vaker integreer ik stukjes in mijn dagelijks leven, zoals mediteren.